İnsanlardan Çok Şeymi Bekliyoruz?

yusuf · Site Sakini Kayıt: Jan 16, 2007 Mesajlar: 31

Allahü teala takva ve iyilik üzere birbirinizle yardımlaşın buyuruyor.Ve kötülük üzerine yardımlaşmaktan kaçının..Ama Müslümanlar, bizim müslüman kardeşimiz bildiğimiz insanlar bile bunun tam tersini yapıyorlar.Adeta kötülük yapmak için yarış ederken, ben toplumun huzurunu nasıl bozabilirim, İnsanları nasıl kandırabilirim, onların morallerini nasıl sıfıra indiririm, onları nasıl yıpratırım diye yarış eder vaziyetteler.Ya hu zaten toplum senden çok şey beklemiyor.Yoldaki bir taşı bile insanlara eza vermesin diye kaldırmak sadakadır.Mü'min kardeşinin yüzüne tebessüm etmek sadakadır.Toplumun senden beklediği şey de güler yüz, tatlı dil ve insanların hukukuna saygı.Eee geriye ne kaldı.Maalesef toplumun fertlerinden bunu bile kıskanır, esirger hale geldik.İnsanlarla karşılaştığımız zaman selamlaşacağız, hal hatır soracağız.Nasılsın iyimisin, derdin, kederin varmı..Bunu bile yapamaz hale gelmişiz.Bunlar sünnettir.Kendimiz yapamadığımız gibi yapmaya, uygulamaya çalışanları da maalesef terslemeye bile kalkışıyoruz.Toplum nereye gidiyor bilmiyorum.Bizlere birileri birşeyler söylemeli.Nasihatler etmeli.İmamlar mı? Üğretmenler mi? Onlara kim nasihat edecek.Et bozulmasın diye tuzlanır.Ya tuz bozuldu ise...Ozaman vay halimize.

kadir · Tarih: 2007-05-18, 12:01:04 Mesaj konusu: Sanal hayatlar

Kolay hayat ister olduk. Sevgimizi, aşkımızı bile kolay yaşamak istiyoruz. Bizi yormasın, zorlamasın, başımıza bela olmasın. İstediğimiz zaman yanımızda olsun, onun dışında yok olsun.
Bir kumandanın ucunda olsun her şey, bir bilgisayarın düğmesinde, bir telefonun tuşlarında. Ulaşmak, yaşatmak, canlandırmak, hissetmek için çaba harcamayalım.
Sanal dünya giriverdi hayatımıza, çok da işimize geldi. Sanal alemin, sanal insanları oluverdik hemen. Duygularımızdan korkar olduk. Hissetmek yok sanki. Her şey bir yalan gibi. Sanal alem ve değeri yok.
Düşünemedik ki kablonun diğer ucunda gerçek insanlar oturuyor.
Dokunmaya, hissetmeye, göz göze gelmeye korkar olduk. Bir bilgisayar, bir anlık ileti programı (MSN), bir kamera her şey tamam. İnsan başka ne ister ki(!).
Böylesi daha güzel galiba. Sanal bir gerçeklikte sorumluluk duygusu yok, bağlanma yok, hesap vermek yok diye düşündük. Canın isterse varsın (çevrimiçisin), istemezse yoksun. Ne güzel, tam bu çağın insanına göre.
Kolay işin, hangi yoldan elde edildiğinin hiç onemli olmayan kolay paranın peşinde koşar olduk. Hayata direk tepeden başlamak istedik. Üzerine "kolay" seks, kolay ilişkiler de giriverdi usulca yaşantımıza.
Zora gelemiyoruz zaten. Gerçek ilişkiler sıkıyor biraz. Biri azıcık duygularından söz ettiğinde birden itici oluveriyor. Hemen pılımızı, pırtımızı toplayıp, arkamıza bile bakmadan oradan uzaklaşıveriyoruz. Neden peki? Bünyemizde barındırdığınız duygulardan kaçmak niye? Yok saymak, derinlere göndermek...
Kimsenin gözüne gerçek anlamda bakmak istemiyoruz. Korkuyoruz birilerinin gözlerinin içine bakmaktan. Mekanik hayatlar, mekanik ilişkiler, mekanik sevişmeler istiyoruz sadece. O kadar rahatladık ki artık, ohh be.
Sevmeye bile üşenir olduk.
"Ben gelemem ama gelirsen de hayır demem. Burdayım, isteyen gelip alsın. Ben kılımı kıpırdatmam. Uğraşamam. Çaba harcayamam. Ama şöyle yakınlarımda olsan o başka. Aşk aramıyorum, sevgi aramıyorum, ilişki aramıyorum. Sadece sevişmek istiyorum"
Deyiverecek kadar bir yerlerde unuttuk duygularımızı. Yitiriverdik insanı insan yapan ruhumuzu.
Sevmekten korkuyoruz. Ne oldu bize? Ne zaman, nerde kaybettik sevmeyi? Kimlere bırakıverdik ruhumuzu? Kimler acıttı canımızı da bu kadar acımasız oluverdik? "Ben uğraşamam ama sen buralarda olursan da hayır demem yani" diyecek kadar korkar olduk. Korkar olduk istediğimizin ardından koşmaya. Bencil oluverdik.
Bir gün yalnız uyanmanın ne kadar korkutucu olacagı aklımıza hiç gelmiyor nedense. Kendi doğamıza hasret yaşadığımızı bile anlayamadık. Biri bize bunu tekrar anlatsın. Ya da bir şok bizi bu duygusuz uykudan uyandırsın. Lütfen!